زبان برنامهنویسی سی، زبانی همه منظوره، ساختیافته، دستوری و روندگرا میباشد که در سال ۱۹۷۲ توسط دنیس ریچی در آزمایشگاههای بل ساخته شد. در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسعه نرمافزار دچار مشکلات عدیدهای شد. در آن زمان سبک خاصی برای برنامه نویسی وجود نداشت و برنامهها بدون هیچگونه ساختار خاصی نوشته میشدند. وجود دستور پرش (goto) نیز مشکلات بسیاری را برای فهم و درک برنامه توسط افراد دیگر ایجاد میکرد، چرا که جریان اجرای برنامه مرتباً دچار تغییر جهت شده و دنبال کردن آن دشوار میگردید؛ لذا نوشتن برنامهها عملی بسیار زمان بر و پرهزینه شده بود و معمولاً اشکال زدایی، اعمال تغییرات و گسترش برنامهها بسیار مشکل بود. فعالیتهای پژوهشی در این دهه باعث بوجود آمدن سبک جدیدی از برنامه نویسی بنام برنامهنویسی ساختیافته گردید؛ روش منظمی که باعث ایجاد برنامههایی کاملاً واضح و خوانا گردید که اشکالزدایی و خطایابی آنها نیز بسیار سادهتر بود. برنامههای نوشته شده به زبان C در فایلی متنی با پسوند c. ذخیره میشوند. به این فایل، کد منبع (source code) گفته میشود. فایل کد منبع برای اجرا باید به زبان ماشین ترجمه شود که به اینکار ترجمه (compile) و به برنامهای که عمل ترجمه به زبان ماشین یا زبان دیگر را انجام میدهد مترجم (compiler) میگویند.
پردازش تصاویر امروزه بیشتر به موضوع پردازش تصویر دیجیتال گفته میشود که شاخهای از دانش رایانه است که با پردازش سیگنال دیجیتال که نماینده تصاویر برداشته شده با دوربین دیجیتال یا پویش شده توسط پویشگر هستند سر و کار دارد. پردازش تصاویر دارای دو شاخه عمدهٔ بهبود تصاویر و بینایی ماشین است. بهبود تصاویر دربرگیرندهٔ روشهایی چون استفاده از فیلتر محوکننده و افزایش تضاد برای بهتر کردن کیفیت دیداری تصاویر و اطمینان از نمایش درست آنها در محیط مقصد (مانند چاپگر یا نمایشگر رایانه)است، در حالی که بینایی ماشین به روشهایی میپردازد که به کمک آنها میتوان معنی و محتوای تصاویر را درک کرد تا از آنها در کارهایی چون رباتیک و محور تصاویر استفاده شود.
برنامهنویسی شیءگرا (Object-Oriented Programming مخفف:OOP) یک شیوه برنامه نویسی است که ساختار یا بلوک اصلی اجزای آن، شیء (علوم رایانه)ها میباشند. در واقع در این شیوه برنامه نویسی، برنامه به شیء گرایش پیدا میکند. به این معنا که دادهها و توابعی که قرار است بر روی این دادهها عمل کنند، تا حد امکان در قالبی به نام شی در کنار یکدیگر قرار گرفته، جمعبندی شده و یک واحد (شی) را تشکیل داده و نسبت به محیط بیرونِ خود، کپسوله میشوند و از این طریق، توابع بیگانهٔ خارج از آن شی، دیگر امکان ایجاد تغییر در دادههای درون آن شی را ندارند.